(συνέχεια του προηγούμενου άρθρου)
«Από τον διαλογισμό σας στην ανατολή σήμερα το πρωί έχετε ήδη λάβει πολλά. Τι μπορώ να προσθέσω σε όλα αυτά; Ο ρόλος μου είναι να ερμηνεύσω ορισμένα φαινόμενα και να σας εξηγήσω μερικά πράγματα, για να σας καθοδηγήσω: αυτό είναι όλο. Για όλα τα άλλα πράγματα που χρειάζεστε μπορείτε να απευθυνθείτε απευθείας στον ήλιο. Κοιτάξτε πώς επιδρά ο ήλιος σε όλους τους μικρούς σπόρους που κοιμούνται στο έδαφος. Τους καλεί, «Τι περιμένετε; Ήρθε η ώρα να σηκωθείτε και να αρχίσετε να προσφέρετε. Έλα, δουλέψτε! »Και ψιθυρίζουν,« Δεν μπορούμε. Είμαστε πολύ μικροί και αδύναμοι. »« Όχι, όχι. Απλώς δοκιμάστε και θα δείτε. Θα σας βοηθήσω.’
Και όλοι αυτοί οι μικροσκοπικοί σπόροι αισθάνονται το θάρρος τους να αυξάνεται. Ο ήλιος τους μιλάει και τους χαϊδεύει με τη ζεστασιά του κάθε μέρα και πριν το καλοκαταλάβετε μπορείτε να δείτε τα υπέροχα λουλούδια στα οποία μεγάλωσαν, και ποιητές, ζωγράφοι και μουσικοί συγκεντρώνονται γύρω τους για να θαυμάσουν και να βρουν έμπνευση σε αυτά. Και αν οι σπόροι μπορούν να το κάνουν αυτό, γιατί όχι κι εμείς;
Είμαστε κι εμείς σπόροι φυτεμένοι σε χώμα πνευματικό, και υπό την επήρεια των ακτίνων του ήλιου μπορούμε να παράγουμε τόσο υπέροχα χρώματα και αρώματα που ακόμη και θεϊκές οντότητες θα γοητευτούν. Τι είναι ένα λουλούδι, στο κάτω κάτω; Δεν μπορεί να τραγουδήσει, να χορέψει ή να παίξει βιολί, ωστόσο τραγουδιστές και χορευτές και μουσικοί εκστασιάζονται πάνω από αυτό. Αν λοιπόν κι εμείς μπορούμε να γίνουμε σαν τα λουλούδια, γιατί τότε οντότητες θεϊκές, οι οποίες είναι πολύ ανώτερες από εμάς, να μην έρθουν και να θαυμάσουν την ομορφιά μας; Θα αναφωνήσουν, «Ω, κοίτα. Τι υπέροχο λουλούδι! »Και τότε θα μας φροντίσουν και θα μας βοηθήσουν να γίνουμε ακόμη πιο αγνοί, πιο φωτεινοί και πιο γλυκά αρωματικοί.
Η στιγμή της ανανέωσης, της αναγέννησης, εξαρτάται από εμάς και αυτό πρέπει να είναι το πρωταρχικό μας μέλημα. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να τα αφήσουμε κατά μέρος. Η εαρινή ισημερία είναι μια από τις πιο σημαντικές περιόδους ολόκληρου του έτους, και αν η ανάσταση του Ιησού έλαβε χώρα αυτή την εποχή, είναι διότι στην πραγματικότητα αυτή είναι η εποχή που η φύση ολόκληρη πάντα γιόρταζε τη δική της ανάσταση, πολύ πριν τον Ιησού.
Η έννοια της ανάστασης συνδέεται αναγκαστικά με αυτήν του θανάτου και της αποσύνθεσης. Όσο ο σπόρος αρνείται να πεθάνει, εμποδίζει την εκδήλωση της ζωτικής ενέργειας που κρύβεται βαθιά μέσα του από το να εκδηλωθεί. Και στους ανθρώπους, είναι η κατώτερη φύση που πρέπει να πεθάνει για να δώσει χώρο στο Πνεύμα, τη θεϊκή Αρχή και να του δώσει την ελευθερία να ενεργεί και να μεταμορφώνει τα πάντα. »
Συνεχίζεται…
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Πηγή: Βιβλίο Izvor 209, Χριστούγεννα και Πάσχα στην Μυητική Παράδοση
(with-omraam)
Μετάφραση: Νίκος Χατζηλίας
